Componisten
vanaf 1830
Vincenzo Antonio Petrali (Crema, provincie Cremona, Italië, 22 januari 1830 – Bergamo, 24 november 1889) was de zoon van organist, pianist en Domkapelmeester van Crema Giuliano Petrali. Zijn moeder hoorde bij de familie van componist en contrabassist Giovanni Bottesini. Een behoorlijk muzikaal gezin dus. De jonge Vincenzo kon na een aantal jaren viool- en orgelles thuis op zijn 11de jaar zijn vader aan het orgel vervangen.Hij kreeg ook werk aan de kerk van het Ospedale en aan de kerk San Benedetto in Crema. De Domkapelmeester van Cremona, Stefano Pavesi, gaf hem compositieles en op zijn 15de maakte Vincenzo Petrali zijn eerste composities. In 1846 stuurde zijn vader hem naar het conservatorium van Milaan, waar hij piano studeerde bij Antonio Angelèri (1801–1880) en compositie bij Placido Mandanici. Vanaf 1847 gaf Vincenzo Petrali orgelles in Crema, onder andere aan Pietro Bossi, de vader van organist en componist Marco Bossi.
Daarna was Vincenzo Petrali vanaf 1849 organist aan de Dom van Cremona, en vanaf 1852 ook kapelmeester. In 1853 ging hij aan het werk als organist aan de kerk Santa Maria Maggiore in Bergamo. In Bergamo componeerde hij voor het theater, werkte als dirigent en bespeler van alle strijkinstrumenten in het orkest en maakte ook reizen verder Europa in. Van 1856 tot 1859 was Vincenzo Petrali Domkapelmeester in Brescia. Na een korte periode in Sicilië kwam hij in 1860 terug in Crema en werkte daar 12 jaar als Domkapelmeester en dirigent van de Banda Nazionale (Stadsblaaskapel), waarvoor hij veel populaire stukken schreef en arrangeerde. Vanaf deze tijd werkte hij ook samen met de directeur van Orgelbouwfirma Serassi in Bergamo: Giambattista Castelli. Die had een handboek: Norme generali sul modo di trattare l'organo moderno (Regels voor de goede manier om op het moderne orgel te spelen) geschreven en Vincenzo Petrali maakte daar praktische muziekstukjes bij.
In 1868 trouwde Vincenzo Petrali met Maria Ottolini, de dochter van de burgemeester van Crema. Van hun vier kinderen bleven er drie in leven. In 1872 ging Vincenzo Petrali om gezondheidsredenen naar Bergamo terug en bleef daar nog 10 jaar werken als organist aan de Santa Maria Maggiore en docent zang, piano, harmonieleer en contrapunt aan het Muzieklyceum. In 1880 werd hij ook kapelmeester van de kerk. In deze periode stierven kort achter elkaar zijn moeder, zijn zus en in 1878 zijn vrouw Maria. Dat greep hem allemaal nogal aan.
In 1882 wilden ze hem erg graag hebben als docent aan het pas opgerichte muzieklyceum Rossini in Pesaro.Tot de zomer van 1889 doceerde hij daar orgel, piano, harmonieleer en basso continuo en vanaf 1886 ook nog Banda-instrumentatie. Omdat hij veel last kreeg van een leverziekte, beëindigde hij zijn werk in Pesaro in 1889 en ging terug naar Bergamo, waar hij, 59 jaar oud, een paar maanden later overleed.
Vincenzo Petrali componeerde
• 4 opera’s
• 1 pantomime
• 1 oratorium
• 6 motetten
• een groot aantal wereldlijke werken voor koor, ook met solisten, ook met orkest
• 2 orkestwerken
• 14 werken voor banda (blaaskapel)
• talloze arrangementen voor banda (blaaskapel)
• 3 kamermuziekwerken
• 14 pianowerken
• 26 (series) orgelwerken
- 71 Studi per l'organo moderno (71 oefeningen voor het moderne orgel), leerboek in drie banden.
Eduard Lassen (Kopenhagen, Denemarken, 13 april 1830 – Weimar, Duitsland, 15 januari 1904). Toen hij twee jaar was, verhuisden zijn ouders van Kopenhagen naar Brussel, waar zijn vader voorzitter van de Joodse Consistorie werd. Vanaf zijn 12de studeerde hij daar piano en compositie aan het Conservatorium van Brussel. In 1851 won hij de Prix de Rome met de cantate Le festin de Balthazar, waardoor hij de gelegenheid kreeg breed rond te kijken in Duitsland en Italië. Hij ontmoette daarbij Louis Spohr en Franz Liszt. In 1858 nam hij op voordracht van Franz Liszt diens baan als muziekdirecteur in Weimar over, wat inhield dat hij zowel dirigent werd van de opera als van het hoforkest. Eduard Lassen bleef dat doen tot zijn pensioen in 1895. Hij bleef in Weimar wonen en ontving in 1904 vlak voor zijn dood nog een eredoctoraat van de Universiteit van Jena.
Eduard Lassen componeerde
• 4 opera’s
• theatermuziekwerken
• 5 werken voor koor en orkest
• 2 symfonieën
• 13 ander orkestwerken
- Zwei Phantasiestücke voor bastrombone en fagot of cello en orkest, opus 48, 1873
• 4 koorwerken
• 1 kamermuziekwerk
• 300 liederen
• 11 pianowerken
Karl (Károly) Goldmark (Keszthely, Hongarije, 18 mei 1830 – Wenen, Oostenrijk, 2 januari 1915) was de zoon van de joodse notaris en cantor Ruben Goldmark en groeide in het gezin met twintig kinderen onder armoedige omstandigheden op.
Karl Goldmark studeerde viool aan de muziekacademie van Sopron van 1842 tot 1844. Daarna studeerde hij 18 maanden in Wenen bij Leopold Jansa, toen was zijn geld op. Later wist hij nog aan het Weense Conservatorium viool bij Joseph Böhm te studeren en harmonieleer bij Gottfried Preyer. Tijdens de Hongaarse Revolutie in 1848 werd het Conservatorium gesloten. Karl Goldmark had toch gen tijd om te studeren want hij nam actief deel aan de Hongaars vrijheidsstrijd.
In 1851 vestigde
hij zich in Wenen, waar hij werkte als violist en pianoleraar. Hij
speelde viool in Het Karelstheater en in Theater in der
Josefstadt, en gaf onder meer les aan Jean
Sibelius. Na 1860 werd Karl Goldmark altviolist in een strijkkwartet dat
de strijhkkwartetten van Johannes Brahms
het eerst uitvoerde. Hij werd bevriend met
Johannes Brahms, en
kwam ook regelmatig bij
Johann Strauss over de vloer. Aan het eind van zijn leven woorde hij in
Wenen aan de Josef-Gall-Gasse 5. Op het huis is een gedenksteen aangebracht.
Karl Goldmark’s neef Rubin Goldmark (1872–1936), een leerling van Antonin Dvořák, was ook componist. Karl Goldmark ligt, net als vele andere componisten, begraven op het Zentralfriedhof. Veel van zijn manuscripten zijn opgeslagen in de Nationale Széchényi Bibliotheek onder "G" catalogusnummers. In Deutschkreuz, een plaats in Oostenrijk waar Karl Goldmark van 1834 tot 1844 woonde, is zijn woonhuis in 1980 door de gemeente aangekocht en als Goldmark-Museum ingericht.
Karl Goldmark componeerde
• 7 opera’s
- Die Königin von Saba (“de koningin van Sheba”), opera in vier bedrijven, libretto Hermann Salomon Mosenthal, naar aanleiding van de Bijbelteksten 1 Koningen 10-1-1Na 3 en 2 Kronieken 9:1-12, daar is dan een liefdesdrama bij gefantaseerd, 10 maart 1875, zijn veruit bekendste werk. In het tweede bedrijf zingt Assad, lievelingszoon van koning Salomo (tenor) en heel erg verliefd op de fatale koningin (mezzosopraan) de ravissante aria “Magische Töne”. Assads vertwijfelde verloofde Sulamith (sopraan) en koning Salomo zelf (bariton) hebben ook aardig wat in te brengen. Mooie orkestpartijen.
• 10 orkestwerken
- Ouverture Sakuntala, opus 13, 1865, mooie meeslepende opbouw
- Sinfonie nr. 1, Ländliche Hochzeit, opus 26, 1877
- vioolconcert nr. 1 in a kleine terts, opus 28, 1877
• 10 koorwerken, a capella of met instrumenten
• 10 kamermuziekwerken
• 8 (series) liederen
• 5 (series) pianowerken
Marie-Auguste Massacrié-Durand (Parijs, Frankrijk, 18 juli 1830 – 31 mei 1909) studeerde aan het Conservatorium in Parijs orgel bij François Benoist en compositie bij Cesar Franck en Camille Saint-Saëns. Vanaf 1849 was hij organist aan de Saint-Ambroise, en daarna aan de Sainte. Genevieve, de Saint Roch en van 1862 tot 1874 aan de St. Vincent de Paul.
Samen met Louis Schönewerk richtte Auguste Durand in december 1869 de muziekuitgeverij Durand-Schönewerk & Cie op. De muziekuitgeverij werd in 1891 door de medewerking van zoon Jacques Durand omgedoopt tot A. Durand & son en groeide uit tot een van de grootste muziekuitgeverijen in Frankrijk.
In 2000 werd het bedrijf gekocht door BMG en ging samen met uitgeverij Salabert verder onder de huidige naam Durand-Salabert-Eschig.
Auguste Durand componeerde
• orgelwerken
- 5 werken voor harmonium, geschreven voor de hertogin van Trévisié, een leerling van hem.
• pianowerken
- 6 walsen, opus 83, 86, 88, 90, 91, 96, omstreeks 1895
Joseph Callaerts (Antwerpen, België, 11 augustus 1830 – aldaar, 3 maart 1901) kreeg zijn eerste muziekopleiding als zanger in het koor van de Onze-Lieve-Vrouw-Kathedraal in Antwerpen, onder leiding was van G.J.J. Kennis en bij pianist en organist Eduard Grégoir, die zelf ook pianist en organist was. Aan het Koninklijk Conservatorium te Brussel was hij leerling van Jacques-Nicolas Lemmens. Vanaf 1850 was Joseph Callaerts organist bij de Jezuïeten in Antwerpen. In mei 1855 werd hij titularis-organist van de Antwerpse kathedraal en in 1863 stadsbeiaardier.
In 1867 werd Joseph Callaerts docent orgel en harmonie aan Benoits Antwerpse Muziekschool, die later het Koninklijk Vlaams Conservatorium werd.
Tijdens de Wereldtentoonstelling van 1885 in Antwerpen dirigeerde hij een programma met eigen werk
Joseph Callaerts componeerde
• 1 opera.
• 2 orkestwerken
- Concert, voor piano en groot orkest
• 1 mis
• cantates
• kamermuziek
- pianotrio in a kleine terts, opus 16, 1882, het vierdelige trio heeft als derde deel een prettig Scherzo
• 18 orgelwerken
- Symphonie Pastorale, 1893
- Toccata in e kleine terts, opus 29, 1899, paradepaardje van Feike Asma en Klaas Jan Mulder
- Premiere sonate in c kleine terts, postuum gepubliceerd in 1908
• koren
• liederen
Jan Gerard Palm (Curaçao, 2 juni 1831 - 13
december 1906) was de zoon van Cornelis Palm en Anna Elisabeth de Windt. Jan
Gerard "shon Gerrie" speelde piano, orgel, luit, klarinet, fluit en
mandoline. Hij gaf al op
jonge leeftijd leiding aan muziekgezelschappen. Toen hij 28 was, kreeg hij een
aanstelling als kapelmeester van de Stedelijke Schutterij op Curaçao. Ook was
was hij
organist in de synagoge Emanu-El en die van Mikvé Israel,
organist bij de Verenigde Protestantse Gemeente en de Vrijmetselaarsloge
Igualdad. Jan Gerard Palm was ook één van de vaste medewerkers van
het internationale Spaanstalige tijdschrift Notas y Letras dat zich toelegde op
de publicatie van literaire werken en bladmuziek. Het tijdschrift had als
hoofdredacteur dichter-musicus Joseph Sickman Corsen, en gold als
toonaangevend in Latijns-Amerika en het Caraïbische gebied.
Jan Gerard Palm trouwde in 1854 met Eleonora Christina Gijsbertha Mount, weduwe van Johan Christoffel Schuler en dochter van George Mount en Johanna Margaretha Raven. Ze kregen vijf kinderen, waarvan een dochter als jong overleed. Na het overlijden van zijn vrouw had Jan Gerard een relatie met Amalia Elodia Perez waaruit nog eens vier kinderen werden geboren.
Jan Gerard Palm was de eerste componist die klassieke Curaçaose muziek heeft geschreven. Drie van zijn kleinzonen: Jacobo Palm ("shon Coco", 1887-1982), John Palm (1885-1925) en Rudolph Palm ("shon Dodo", 1880-1950) zetten de traditie voort die was ingezet werd door hun muziekleermeester en grootvader. Zij droegen de muzikale fakkel weer over aan jongere generaties met componisten zoals Albert Palm (1903-1958), Edgar Palm (1905-1998) en Robert Rojer (*1939).
Jan Gerard Palm componeerde 181 werken
• orkestwerken
• 18 marsen voor harmonieorkest
- Curaçao, 1863
• kamermuziekwerken
• gezangen voor de eredienst
• orgelwerken
- fantasieën
• pianowerken
- 41 walsen
El 18 de febrero, verjaardagswals voor zijn vrouw
- 6 mazurka’s
- 7 polka’s
- 14 tumba’s (een erotische Caribische liedjesdans)
- 15 danzas’s
Johann Ritter von Herbeck (Wenen, Oostenrijk, 25 december 1831 – 28 oktober 1877) werd op 12–jarige leeftijd koorknaap in het Cisterciënzer klooster in Heiligenkreuz, waar hij ook piano studeerde bij Ferdinand Borschitzky. In de zomers van 1845 en 1846 ging Johann von Herbeck in Wenen compositie studeren bij Ludwig Rotter. Hij studeerde vanaf 1847 filosofie en vanaf 1950 rechten aan de Universiteit van Wenen. Muziek hield hij zelf bij en door heel hard te werken bereikte hij al snel een professioneel niveau.
In 1852 en 1853 was Johann von Herbeck dirigent bij de uitvoeringen van de kerkmuziekvereniging Josefstad. In 1858 richtte hij de Weense Zangvereniging op en in 1863 werd hij lid van de Hofkapel, vanaf 1866 als Hofkapellmeister. 17 december 1865 dirigeerde hij de première in Wenen van de Unvollendete van Franz Schubert. Van 1871 tot 1875 was hij directeur van de de Keizerlijke Opera.
Johann von Herbeck kreeg een eregraf op de Weense Algemende Begraafplaats (“Zentralfriedhof”) Groep 32 A, Nummer 32. In 1894 Herbeckstraße in stadsdeel 18 van Wenen naar hem vernoemd.
Johann von Herbeck componeerde
• 4 theatermuziekwerken
• 7 missen
- Grosse Messe voor koor, orgel en orkest, met een subliem geschreven 8–stemmig Agnus Dei, indrukwekkend. Verfijning tot in de puntjes.
• 27 motetten
- Pueri Concinite, kerstmotet voor jongenskoor en solist,
• 4 Symfonieën
B grote terts, 1853; C grote terts, 1857; C grote terts, 1861; d kleine ters, opus 20, met orgel 1877,
• 3 andere orkestwerken
• 3 strijkkwartetten
• 4 andere kamermuziekwerken
• 101 werken voor mannenkoor
• 49 werken voor gemengd koor
• 53 liederen.
Adolf Terschak (Praag, Tsjechië, 6 april 1832 - Breslau, Duitsland, 3 oktober 1901) groeide vanaf zijn zevende jaar in Sibiu (toen Hermannstadt) op. Hij studeerde aan het conservatorium van Wenen fluit bij Franz Joseph Zierer en compositie bij Simon Sechter. In 1852 sloot Adolf Terschak zijn conservatoriumopleiding af en ging voortvarend op concertreizen door heel Europa. en In 1890 ook naar China en Japan.
Adolf Terschak speelde altijd op simpele dwarsfluiten volgens het ouderwetse Weense systeem. Met fluiten van Theobald Böhm kon hij niets beginnen.
Adolf Terschak componeerde 200 werken, waaronder
• orkestwerken
• kamermuziekwerken
• salonmuziekstukken voor fluit, die Theobald Böhm maar waardeloos vond
• virtuoze stukken voor fluit, werden in het verleden veel in conservatoriumprogamma’s opgenomen
• liederen
- Die Nachtigal, opus 135, 1875, voor zangstem, fluit en piano, virtuoze fluitpartij
https://imslp.org/wiki/List_of_works_by_Adolf_Terschak
Alexandre Charles Lecocq (pseudoniem: Georges Stern) (Parijs, Frankrijk, 3 juni 1832 – 24 oktober 1918) was de zoon van een schrijver aan het Handelshof aan de Seine. Dat was een laag betaald baantje en zijn vader moest een gezin met vijf kinderen onderhouden. Toen hij zes jaar was kreeg Charles Lecocq een ontsteking aan zijn heup, waardoor hij gehandicapt raakte en zijn hele leven met krukken moest blijven lopen. Het eerste instrument waaropo hij speelde wa een flageolet en hij deed dat meteen zo virtuoos en muzikaal dat zijn muziekleraar zijn ouders dwong om een piano voor hem aan te schaffen. Op zijn 16de gaf Charles Lecocq zelf al pianoles en leerde hij zichzelf harmonieleereen van de vijf kinderen uit een arm gezin. Vanaf 1849 studeerde Charles Lecocq aan het Conservatoire national supérieur de musique in Parijs harmonieleer bij François Bazin, compositie bij Jacques Fromental Halévy en orgel bij François Benoist. Onder zijn klasgenoten waren Georges Bizet en Camille Saint-Saëns. Camille Saint-Saëns bleef zijn leven lang een trouwe vriend. In 1854 moest Charles Lecocq het conservatorium verlaten om zijn ouders te ondersteunen met geld dat hij verdiende met lesgeven en piano spelen bij dansklassen.
Vanaf 1859 begon hij operettes te schrijven, dat leverde behoorlijk wat meer op. De Frans-Pruisische oorlog van 1870 tot 1871 werkte in zijn voordeel, omdat de Fransen een behoorlijke hekel aan Duitsers hadden gekregen en de populaire operettecomponist Jacques Offenbach van Duitse afkomst was en daarom uit de gratie raakte.
In 1900 werd hij Ridder in het Legioen van Eer, in 1910 werd hij bevorderd tot Officier.
Charles Lecocq componeerde
• 33 opera’s
- Fleur-de-thé
- Les Cent vierges, opera in 3 bedrijven, 17 maart 1872, libretto Nicolaïe Clairville, Henri Chivot en Alfred Dur
- La Fille de Madame Angôt, opera in 3 bedrijven, 4 december 1872, libretto Nicolaïe Clairville Paul Siraudin en Victor Koning
• 23 operettes
- Le Docteur Miracle
• 2 werken voor harmonieorkest
• 2 koorwerken
• 3 kamermuziekwerken
• 100 liederen
• 60 pianowerken
Johan August Söderman (Stockholm, 17 juli 1832 – 10 februari 1876) kreeg piano-, hobo- en vioolles op Grundénns piano-instituut in Stockholm. Van 1847 tot 1850 studeerde hij harmonieleer en piano aan de Musikaliska akademins läroanstalt, die later de Kungliga Musikhögskolan in Stockholm werd.
In 1851 werd hij directeur van het Theatergezelschap in Stockholm. In 1856 en 1857 studeerde hij aan de Felix Mendelssohnschool voor muziek en theater, in Leipzig contrapunt bij Ernst Friedrich Richter (1808-1879).
Toen terugkeerde naar Zweden, werd hij koorleider en later 2e dirigent van de Opera in Stockholm. Van 1871 tot 1875 werkte hij samen met Edvard Grieg voor het magazine Nordiske Musikblade.
August Söderman componeerde
• 11 orkestwerken
• 2 werken voor harmonieorkest
• 1 kamermuziekwerk
• 1 mis
• 2 (series)koorwerken a cappella
• 15 werken voor mannenkoor
• 2 werken voor vrouwenkoor
• 9 werken voor koor en orkest
• 3 operettes
• 15 toneelmuziekwerken
• 65 liederen voor zangstem en piano of orkest
• 2 pianowerken
Gerrit Jan van Eijken (Amersfoort, 5 mei 1832 – Dalston, Londen 22 maart 1879) kreeg eerst lessen van zijn vader Gerrit van Eijken, organist en beiaardier aan de Grote Kerk in Amersfoort. Daarna studeerde hij aan het Conservatorium van Leipzig bij Felix Mendelssohn Bartholdy en Robert Schumann, en tenslotte orgel in Dresden; in 1855 vestigde hij zich te Utrecht als organist, componist, dirigent en muziekjournalist voor het muziektijdschrift Caecilia; daarna woonde Gerrit Jan van Eijken enige jaren in Rotterdam; daarna weer in Utrecht.
In 1866 trouwde hij en in 1870 kreeg hij in Londen een dochter. De laatste jaren van zijn leven viel hij ten prooi aan alcoholisme. Hij overleed op 46jarige leeftijd in Londen. Zijn oudere broer Jan Albert van Eijken was ook componist.
Gerrit Jan van Eijken componeerde
• 1 opera
• kamermuziek
- Sonate in f klein voor piano en viool, opus 5, 1852, prachtige sonate.
• (series) liederen
- Töne der Liebe lied-cyclus op teksten uit het Hooglied
• pianowerken
Johann Joseph (Jan Josef) Abert (Kochowitz, nu Tsjechië, toen Duitsland, 20 september 1832 – Stuttgart, 1 april 1915) studeerde contrabas aan de Universiteit van Praag bij Josef Hrabě en muziektheorie bij Johann Friedrich Kittl en August Wilhelm Ambros. In 1853 werd hij contrabasssist in het hoforkest int Stuttgart, de hoofdstad van het toenmalige Koninkrijk Württemberg. In 1867 werd Johann Joseph Abert hofkapelmeester en bleef dat tot 1888. Zijn manuscripten en persoonlijke brieven worden bewaard in Württembergische Landesbibliothek in Stuttgart en het Deutsches Literaturarchiv Marbach. Johann Joseph Abert’s zoon Hermann was een bekende muziekwetenschapper.
Johann Joseph Abert componeerde
• 6 opera’s
- Ekkehard, opera in 5 bedrijven, libretto Adolf Kröner, naar de roman Ekkehard von St. Gallen van Joseph Victor von Scheffel, oktober 1878. Ekkerhard (tenor) is een monnik. Hij is verliefd op Hadwig (sopraan). Zij ook op hem, maar dat geldt ook voor Praxedis (mezzosopraan), Hadwigs vertrouwelinge. En de graaf van Montfort (bas) is weer verliefd op Hadwig. Daar kan je dus wel een opera van maken.
• 7 symfonieën
• 7 werken voor contrabas en orkest
• 6 andere orkestwerken
• 1 kamermuziekwerk
• 3 koorwerken
• 4 liederen
• 1 orgelwerk
• 6 pianowerken
Jules Auguste Edouard Demersseman (Hondschote, Frans-Vlaanderen, Frankrijk, 9 januari 1833 – Parijs, 1 december 1866) werd op elfjarige leeftijd leerling van Jean-Louis Tulou aan het Conservatorium van Parijs. Op zijn twaalfde won hij de eerste prijs en snel werd hij beroemd als virtuoos fluitist, met name om zijn dubbelstaccato. Een aanstelling als docent zat er niet in, omdat hij niet op de Böhmfluit wilde spelen die toen in Frankrijk in opkomst was, maar vasthield aan de 8-kleppenfluit. Demersseman stierf net voor zijn 34e verjaardag, vermoedelijk aan tuberculose.
Jules Demersseman componeerde 130 opusnummers, waarvan van een groot aantal niet bekend is waar ze over gaan en waarvoor ze geschreven zijn. Daaronder in elk geval
• 2 werken voor fluit en orkest
• 1 werk voor euphonium en fanfareorkest
• 1 serie werken voor twee fluiten en piano
• 26 fantasieën voor fluit en piano
- 6 Fantaisies faciles voor fluit of twee fluiten en piano, opus 28
• 3 Grand airs variées voor fluit en piano
• 6 soli de Concert voor fluit en piano
- Concert nr. 6 in F grote terts, opus 82, 1884 uitgegeven. Dit ook als "Italiaans concert" betitelde driedelige werk is zijn bekendste compositie
• 12 sonates voor fluit en piano
- Fluitsonate nr. 3, opus 24, opgedragen aan Monsieur Auguste Coppens d'Hondschoote, 1861
13 andere (series) werken voor fluit en piano
6 Petites Pieces
• 6 werken voor euphonium en piano
• 6 werken voor klarinet, trombone òf saxofoon en piano. Jules Demersseman was een van de eerste Franse componisten die schreef voor de net ontwikkelde saxofoon.
• 2 series werken voor fluit solo
- 50 etudes voor fluit solo, opus 4
- L'Art de phraser sur la flûte, 100 mélodies classiques et populaires, uitgegeven in 1867
Johannes Brahms
(Hamburg, 7 mei 1833 ‒ Wenen, 3 april 1897) werd geboren in een sloppenwijk v
an Hamburg als zoon van
freelance hoornist en contrabassist Johann Jakob Brahms en de 17 jaar oudere coupeuse
Henrika Christiane Nissen. Op zijn zevende jaar kreeg hij pianoles
van Otto Friedrich Cossel. Vader zei: Mijn Johannes moet net zoveel
leren als u, meneer Cossel, dan weet hij genoeg. Hij wil zo graag pianist
worden". Toen hij tien jaar oud was, speelde hij de
pianopartij in het pianokwintet opus 16 van Ludwig van
Beethoven. Johannes kreeg daarop gratis les van Eduard Marxsen, de beste pianoleraar van Hamburg.
Johannes Brahms, ongeveer dertien jaar, moest, om zijn ouders te steunen in hun voortdurende strijd tegen de armoede, populaire muziek spelen in bars en bordelen(!). De platvloerse muziek speelde hij uit zijn hoofd. Op de muziekstandaard stonden de dichtbundels van Heine en Hölderlin. Hij speelde toen onder meer weer Bach. Hij struinde in boekenstalletjes naar oude partituren. Ook ontwikkelde hij een levenslange liefde voor volksliederen. Toen Hongaarse vluchtelingen in 1848 in Hamburg verbleven, raakte hij in de ban van hun muziek met zigeunertrekken. In 1847, 1848 en 1851 bracht Johannes Brahms lange vakanties door in Winsen, in het huis van Aldolph Giesemann, eigenaar van een papiermolen en vader van Elise, die Brahms daar ondertussen les gaf. In Winsen dirigeerde Johannes Brahms op zijn 14de al het mannenkoor, waar hij ook drie koorliederen voor schreef. Zijn leraar Eduard Marxen ziet zijn scheppende vermogen en geeft hem een gedegen compositieopleiding.
In 1853 ging Johannes Brahms samen met de Hongaarse violist Eduard Reményi op tournee, waar hij in Düsseldorf Robert en Clara Schumann ontmoette. De vriendschap die zij sloten, was er een voor het leven. Brahms leert van hen ook veel over een goede compositietechniek. Brahms maakte van nabij mee dat Schumann een eind aan zijn leven wilde maken door zich in de Rijn te werpen. Schumann werd in een kliniek opgenomen en stierf in 1856. Brahms bleef zijn hele leven innig bevriend met de weduwe van Schumann. Ze zouden elkaar mer dan 1000 brieven schrijven.
Na Robert Schumanns dood in het sanatorium in 1856, verdeelde Brahms zijn tijd tussen Hamburg, waar hij een vrouwenkoor oprichtte en dirigeerde in Detmold aan de rand van het Teutoburgerwoud, waar hij hofmuziekleraar en dirigent was voor Prins Leopold III van het prinsdom Lippe. Een goed salaris, overweldigende natuur en veel tijd om te componeren. In 1859 richtte Johannes Brahms het Hamburger Frauenchor op
In 1860 ondertekende Brahms een manifest tegen de Nieuwduitse
muziek, waarvan Richard Wagner en
Franz Liszt de grote figuren waren. Brahms voelde zich meer thuis
in de klassieke traditie van Bach,
Mozart,
Haydn, Beethoven en
Schubert. In 1862 verhuisde hij naar Wenen.
Na de dood van zijn moeder in 1866, een gebeurtenis die hem zeer aangreep, componeerde hij "Ein deutsches Requiem".
In 1876 voltooide hij zijn eerste symfonie, een compositiegenre waaraan hij meer dan twintig jaar had gewerkt. Deze symfonie kreeg in Wenen van dirigent Hans von Bülow de bijnaam "Beethovens tiende". Hoewel Brahms het aanvankelijk wel vleiend vond om de erfgenaam van Beethoven te zijn, begon hij het later toch hinderlijk te vinden.
In de jaren 1856 tot 1858 heeft hij geruime tijd bij het prinsdom Detmold gewerkt aan het Hoftheater. Hij dirigeerde daar het koor en soms ook het orkest. In die periode gaf hij pianolessen aan prinses Fredrike.
Hij overleed, 63 jaar oud, op 3 april 1897 aan leverkanker in Wenen. Boven zijn sterfbed hing een portret van Bach. Zijn begrafenis was een grootse gebeurtenis. Op de route naar de begraafplaats waren duizenden mensen aanwezig. De stoet werd begeleid door vlaggendragers en toortsdragers. De kist werd gevolgd door zijn vele vrienden als Antonín Dvořák en Alice Barbi. Het gebouw van de Wiener Musikverein was behangen met zwarte doeken. Brahms' compositie "Fahr wohl" werd door de Singverein uitgevoerd. Brahms werd vlak bij Beethoven en Schubert begraven. Ook Hamburg, zijn geboortestad, treurde: tijdens de begrafenis hingen daar de vlaggen halfstok.
Johannes Brahms schreef
• 2 serenades
- serenade no. 1 in D, opus 11, 1857, groot zesdelig werk, een van de eerste pogingen van Brahms om orkestmuziek te schrijven; een soort studiesymfonie, sluit perfekt aan Haydns symfoniën.
- Serenade nr. 2 in A grote terts, opus 16, 1859, voor kamerorkest, opgedragen aan Clara Schumann. Brahms heeft de serenade gereviseerd in 1875. Optimitisch stralend, veel werk voor de blazers. Het vijfdelige werk heeft een ingetogen derde deel: Adagio non troppo
• 4 symfonieën
- Symfonie nr. 1 in c kleine terts, opus 68 Johannes Brahms deed 21 jaar over het compositieproces van 1855 tot 1876, toen was de "tiende van Beethoven" (omdat criticus Hanslick enthousiast schreef "dat niemand het werk van Beethoven zo dicht benaderde") klaar voor uitvoering. Na een uit massief ganiet gehouwen inleiding volgt een stroom melodieën.
- Tweede Symfonie, “pastorale” in D grote terts, opus 73, 1877. Prachtige thematiek. Opvallend vrolijk en lieflijk. "Als was het geschreven voor een pas getrouwd paar", zei Brahms zelf. Geïnspireerd door de mooie natuur van Karinthië en een boerenfeest dat hij daar bezocht. Brahms had zich zich zijn eigen klankwereld eigen gemaakt. Diepwarm. Het tweede deelAdagio non troppo is het langste langzame deel van de vier symfonieën, elegisch traag met klaaglijke blazerspartijen. Het vierde deel Allegro con spirito is een swingende finale.
- Derde Symfonie, opus 90, zomer 1883, geschreven tijdens een zorgeloos verblijf in het Duitse kuuroord Wiesbaden. De omringende natuur wist Brahms treffend in zijn idyllische symfonie te vangen. Het eerste deel Allegro con brio begint met een stijgend duidelijk motief F-A♭-F, Brahms' persoonlijke lijfspreuk frei aber froh (vrij maar gelukkig), in navolging van de lijfspreuk van zijn vriend, violist Joseph Joachim: F-A-E, frei aber einsam (vrij maar eenzaam). Schitterend melancholiek lyrisch derde deel: poco allegretto.
- Vierde Symfonie in e kleine terts, opus 90, 1885. Zijn magnum opus, samen met Ein deutsches Requiem. Triomf van de polyfonie in de Romantiek; het openingsthema wordt gesponnen uit een motief van twee noten; magistrale finale: Allegro energico e passionato, een symfonische Passacaille, 30 variaties op een thema uit Bachs' cantate BWV 150 Nach dir, Herr, verlanget mich, een opus op zichzelf. Brahms zegt hier alles mee en vat de hele westerse muziekgeschiedenis er in samen. Hoogtepunt en eindpunt van de klassiek-romantische symfoniecompositie.
• 2 pianoconcerten (+ 1 arrangement)
- pianoconcert nr. 1 in d kleine terts, opus 15, 1858, een virtuoos werk, een van de meest uitgevoerde werken van Brahms. Zwaar, titanisch, een wonderlijke mix van opstandigheid, woede en tederheid. Grandioos werk
- pianoconcert nr. 2 in Bes grote terts, opus 83, 1881, een concertante symfonie met pianopartij, een grootse ervaring van schoonheid en vervoering. Warmbloedige muziek. In het ontroerende derde deel: Andante speelt de piano een pas de deux met de cello, die het deel met een prachtige melodie opent.
- pianoconcert nr. 3 in D grote terts, een arrangement van het vioolconcert opus 77, door pianist Dejan Lazic in 2010 gearrangeerd.
• vioolconcert in D grote terts, opus 77, 1878, één van de bekendste vioolconcerten, geschreven voor en opgedragen aan de violist Joseph Joachim. Eén groot liefdeslied. Geïnspireerd en diepzinnig werk, feitelijk een symfonie voor viool en orkest. Fraai uitgebalanceerde orkestinleiding. Vierde deel: Allegro giocoso, man non troppo vicace - Poco più presto wijst al op veel dynamische wisselingen, doorspekt met hongaarse volksmuziek. Het eerste deel van het vioolconcert, gespeeld door Janine Jansen en het Londen Symfonie Orkest, diende als titelmuziek voor de in 2016 uitgebracht film "Publieke werken" van regisseur Joram Lürsen. Eén van de vijf meest gespeelde vioolconcerten, de andere vier zijn van Beethoven, Mendelssohn, Tsjaikovski en Bruch.
• dubbelconcert voor viool, cello en orkest, in a kleine tets, opus 102, 1882, vermaard, viool en cello vormen één groot achtsnarig instrument.
• 3 andere orkestwerken
- 21 Ungarische Tänze, oorspronkelijk voor vierhandig piano, WoO 1, 1869, latere transcripties (Brahms, Antonín Dvořák, en andere componisten) voor (viool en) orkest; opwinding en levensvreugde; Nummers 11, 14 en 16 zijn helemaal van Brahms. De melodieën van de andere dansen zijn thema's die Brahms kende via de violist Eduard Reményi, deels afkomstig van Reményi zelf en deels van andere componisten uit de Hongaarse folklore. De Hongaarse dansen horen tot Brahms' bekendste werken,
+ nr. 5 in g kleine terts, orkestraties Albert Parlow en Martin Schmeling, door Charley Chaplin gebruikt in zijn film The great Dictator, uit 1940
- Variationen über ein Thema von Joseph Haydn, ook wel Sint Anthony koraalvariaties, of Haydn-variaties opus 56a, 1873. Thema met 8 variaties en Finale. De 8 variaties zijn over het „Sint Anthony koraal“, waarvan niet helemaal duidelijk is of de melodie wel echt van Haydn is, of misschien van Pleyel. Variatie VII: Grazioso heeft verrukkelijke partijen voor houtblazers. Johannes Brahms componeerde ook een versie voor 2 piano's: opus 56b.
- Akademische Festouvertüre, opus 80, 1880 gecomponeerd al een muzikaal “dankjewel” voor de Universiteit van Breslau, die Brahms in 1879 een eredoctoraat had verleend.
- Tragische Ouvertüre in d kleine terts, opus 81, zomer 1880, er is wat materiaal uit de tweede symfonie in verwerkt.
• 8 werken voor zangstem(men), koor en orkest
- Begräbnisgesang, opus 13, voor gemengd koor en klein blaasorkest, 1858 tekst Michael Weisse uit 1531, melodie van Maarten Luther.
- "Ein deutsches Requiem" voor solisten, koor en orkest, opus 45 (1868), een oratorium over lijden en troost, met de dood van zijn moeder als inspiratiebron. Geen mis voor de doden, maar troostmuziek voor de levenden.
Voor dit gigantische muziekstuk maakte hij een keuze uit de teksten van de vertaling van Maarten Luther van de Bijbel, in plaats van de gebruikelijke Latijnse dodenmis. Vandaar "Duits", slaat alleen op de taal. Brahms maakte zelf een transcriptie voor piano vierhandig voor een kamermuziekuitvoering.
+ Deel I, Selig sind, die da Leid tragen, koor, tekst Mattheüs 5:4, psalm 126: 5 en 6
+ Deel II, Denn alles Fleisch, es ist wie Gras, koor, tekst 1 Petrus 1: 24,25, Jesaja 40:6
+ Deel III, Herr, lehre doch mich, bariton en koor, imponerend
+ Deel V. Langsam “Ihr habt nun Traurigkeit”, sopraan en fluisterzacht koor, tekst Johannes 16: 22, Wijsheid van Jezus Sirach 51, Jesaja 66:13; het koor zingt: Ich will euch trösten, wie einen seine Mutter tröstet. .
+ Deel VI, Andante voor Koor en bariton “Denn wir haben hier keine bleibende Statt”, het grootste deel, een kwart van de partituur, en het meest dramatische, met als kern de overwinning van het leven op de dood.
onderdeel halverwege: Denn es wird dir Posaune schallen
+ Deel VII, Selig sind die Toten, die in dem Herren sterben, koor, openbaring 14:13
- Rinaldo, cantate voor tenor, mannenkoor en orkest; tekst Johann Wolfgang von Goethe, naar aanleiding van het verhaal Gerusalemme Liberata van Torquato Tasso, 1868
- Altrapsodie, opus 53, voor alt, mannenkoor en orkest, geschreven als huwelijkscadeau voor Julie, de dochter van Robert en Clara Schumann, op tekst van Goethe's Harzreise im Winter, 1869
- Schicksalslied, opus 54, voor koor en orkest, 1871, tekst Hyperions Schicksalslied van Friedrich Hölderlin. Johannes Brahms heeft er drie jaar aan gewerkt, een van zijn beste koorwerken, buitengewoon spannend, meesterwerk als koorcompositie en in de instrumentatie.
- Triumphlied, opus 55, 1872, voor bariton, koor en orkest, gecomponeerd naar aanleiding van de Duitse overwinning in de oorlog met Frankrijk, 1870, opgedragen aan de Duitse Keizer Willem I, de tekst is de ondergang van Babel uit het bijbelboek Openbaring. Een evenement van de eerst orde, dat nauwelijks wordt uitgevoerd.
- Nänie (Latijn: nenia, begrafenislied), opus 82, 1881, op het gelijknamige gedicht van Friedrich Schiller, voor gemengd koor en orkest, ter herinnering aan de dood van zijn vriend Anselm Feuerbach. Een klaaglied over de onvermijdelijkheid van het sterven. Vanwege de moeilijkheidsgraad één van de minst uitgevoerde werken van Brahms. Prachtig werk.
- Gesang der Parzen opus 89, voor gemengd koor en orkest, op teksten uits Iphigenie auf Tauri van Wolfgang von Goethe, 1882
• 32 (series) koorwerken
- Postillions Morgenlied, 1851, in 2010 in het stadsarchief van Celle ontdekt, Brahms vroegst overgeleverde werk
- Missa Canonica, voor 4 tot 6 stemmen, opus posthuum 17 en 18, 1856, een juweel van expressie.
- Vier Gesänge, opus 17, 1860, voor vrouwenkoor, twee (natuur)hoorns en harp, Brahms op zijn mooist, gecomponeerd voor Het Hamburger vrouwenkoor.
- Psalm 13, opus 27, 1859, voor driestemmig vrouwenkoor en orgel
- Twee Motetten voor gemengd koor, opus. 29, 1860
2. Schaffe in mir, Gott
- Geistliches Lied "Lass dich nur nichts nicht dauern", opus 30, 1856, een grote dubbelcanon
- Fünf Lieder, opus 41, 1862, voor mannenkoor a capella
1. Ich schwing mein Horn ins Jammertal. oud Duits volkslied
- 5 Lieder, opus 49, 1868
4. Wiegenlied "Guten Abend, Guten Nacht", opgedragen aan zijn vriending Bertha Faber bij de geboorte van haar tweede zoon. Tekst uit de verzameling volksgedichten Des Knaben Wunderhorn van Clemens Brentano en Achim von Arnim uit 1808. Een van de populairste wiegenliedjes, klinkt wereldwijd uit speeldoosjes die naast kinderbedjes staan.
- Liebeslieder-Walzer opus 52, 18 liederen voor koor en piano vierhandig. Teksten uit Polydora van Georg Friedrich Daumer, I868
11. Nein, es ist nicht auszukommen, snel
18. Es bebet das Gesträuche, de piano bootst de vogel in de struiken na
- 7 Lieder, opus 62, 1874, voor gemengd koor a cappella
3. Waldesnacht, tekst Paul Heyse
- Drie kwartetten voor gemengd koor, opus 64, 1874
- Neue Liebeslieder opus 65, 15 liederen voor koor en piano vierhandig. Teksten uit Polydora von Georg Friedrich Daumer, 1874
- 2 motetten opus 74
2. O Heiland, reiß die Himmel auf (1864)
1. Warum ist das Licht gegeben den Mühseligen (1877), met een het slot het prachtige Lutherkoraal "Mit Fried und Freud";
- Vier kwartetten voor gemengd koor, opus 92, 1889
2. Spätherbst
3. Abendlied
- Fünf Gesänge, opus 104, voor gemengd koor a cappella 1888
1. Nachtwache I
2. Nachtwache II
4. Verlorene Jugend, voor 5 stemmen (SATBB) tekst Josef Wenzig (1807–1876), in d kleine terts.
5. Im Herbst (In de herfst, tekst Klaus Groth) in c kleine terts
- Fest- und Gedenksprüche voor dubbelkoor, opus 109, 1888, vol geraffineerde echo-effecten
- Drie Motetten voor gemengd koor, opus. 110, 1888
1. Ich aber bin elend. Andante con moto ed espressivo, in G grote terts, tekst Maarten Luther, Bijbeltekst, prachtig motet, voor dubbelkoor.
2. Ach, arme Welt, du trügest mich. Con moto, in f kleine terts, voor vierstemmig koor.
3. Wenn wir in höchsten Nöten sein, dubbelkorig
- Zes kwartetten voor gemengd koor en piano, opus 112,
1. Sehnsucht
2. Nächtens
- Dertien canons voor vrouwenkoor a capella, opus 113, 1859-1891
13. Einförmig ist der Liebe Gram, 6-stemmige canon
• 2 strijksextetten
- Strijksextet nr. 1 in Bes grote terts, opus 18, 1860; Brahms maakte er zelf een versie van voor quatre-mains piano en bewerkte het tweede deel “Andante, ma moderato" ter gelegenheid van de 41ste verjaardag van Clara Schumann voor piano solo. De muziek van het sextet werd gebruikt als soundtrack in de film "Les Amants" uit 1958 van Louis Malle en in de film Star Trek: The Next Generation.
- Strijksextet nr. 2 in G grote terts, opus 36, 1865. In het eerste deel. maat 162-168 verwijst Johannes Brahms met de notenvolgorde a-g-a-d-h-e naar zijn toenmalige verloofde Agathe von Siebold. Brahms vriend Theodor Kirchner bewerkte het strijksextet voor pianotrio, onbevredigend. De Zweedse componist Kurt Atterberg arrangeerde in 1939 het sextet voor Strijkorkest. Het tweede deel van het vierdelige werk: Scherzo – Allegro non troppo – Presto giocoso, wervelend, de vonken springen er vanaf.
• 2 strijkkwintetten
- strijkkwintet nr. 1 in F grote terts, opus 88, 1882 in het kuuroor Bad Ischl, Noord-Oostenrijk, voor strijkkwartet met tweede altviool. Brahms leverde het bij zijn uitgever in met de woorden: “Het beste dat ik ooit geschreven heb.” Prachtig lyrische thema's. Het eerste deel van het driedelige kwintet Allegro non troppo ma con brio zorgt voor een zonnige opening. Het derde deel Allegro energico - Presto begint met een wervelende fuga, die aan het slot terugkomt.
- strijkkwintet nr. 2 in G grote terts, opus 111, 1890. Bijnaam “Prater Quintet”, voor strijkkwartet met tweede altviool. Brahms bedoelde het als zijn laatste compositie. Het vierdelige kwintet heeft een lang en veelkleurig eerste deel: Allegro non troppo, ma con brio en een melancholisch tweede deel: Adagio. Het kwintet eindigt Vivace, ma non troppo presto, energiek dansant en opgewekt.
• 3 strijkkwartetten,
- strijkkwartet nr. 1 in c kleine terts, opus 51 nr. 1, 1873, Brahms had er 9 jaar aan gewerkt, stormachtig en hartstochtelijk.
- strijkkwartet nr. 2 in a kleine terts opus 51 nr. 2, 1873, beide strijkkwartetten opus 51 werden samen gepubliceerd en opgedragen aan Brahms vriend, de arts Theodor Billroth. Weense gratie en Hongaarse vurigheid gaan hand in hand, op een schitterende manier vermengt Brahms de klassieke vorm met de Hongaarse volksmuziek en het romantische idioom.
- strijkwartet nr. 3 in Bes grote terts, opus 67, zomer 1857, opgedragen aan amateurcellist professor Theodor Wilhelm Engelmann, wiens gast Brahms was geweest bij een bezoek aan Utrecht. Een zonnig, humorvol en opgewekt werk.
• 8 sonates voor viool, cello en klarinet; elke sonate is een wereld op zich;
- Scherzo uit de F-A-E Sonata, een samenwerkingsidee van Robert Schumann, Johannes Brahms, en Schumann's leerling Albert Dietrich, oktober 1853, bedoeld als cadeautje voor de violist Joseph Joachim, die als persoonlijk motto had "Frei aber einsam" ("vrij maar alleen") De delen van de compositie zijn alle vier gebaseerd op de noten F-A-E, als een muzikaal cryptogram. Het eerste deel is van Albert Dietrich, de delen 2 en 4 zijn van Robert Schumann en het deel 3: Scherzo is van Johannes Brahms. Mooi fel thema.
- 1ste vioolsonate in G groot, opus 78, 1879, een verhulde groet aan Clara Schumann (“Regenlied”, zie liederen WoO 23, in de aanvang van het laatste deel; het ritme van de regen speelt een rol). Van het tweede deel van de driedelige sonate Adagio - Piú Andante - Adagio stuurde Brahms de eerste twintig maten naar Clara Schumann om haar te troosten met het verlies van haar zoontje Felix. De sonate is ook bewerkt door Brahms tot cellosonate.
- 2de vioolsonate in A groot, opus 100, 1886, “Meistersinger” vanwege het openingsmotief. Vredig en vrolijk beeld van het Zwitserse landschap
- 3de vioolsonate in d klein, opus 108, 1888, opgedragen aan pianist Hans von Bülow; een symfonisch concept; gepassioneerd en vurig, vol nostalgie; zonnig en optimistisch, de laatste en mooiste vioolsonate van Brahms. In het eerste gepassioneerde en sonore deel Allegro van de driedelige sonate hebben de viool en de piano elk een eigen thema.
- cellosonata nr. 1 in e kleine terts, opus 38, 1865, opgedragen aan Josef Gänsbacher, zangleraar en amateurcellist. De sonate is “een hommage aan Johann Sebastian Bach, het hoofdthema van het eerste deel en het fugathema van het laatste deel van de driedelige sonate zijn gebaseerd op respectievelijk Contrapunctus 4 en Contrapuntus 13 van de Kunst der Fuge.
- cellosonata nr. 2 in F grote terts, opus 99, 1886, geschreven voor en opgedragen aan Robert Hausmann, die de eerste sonate gepopulariseerd had door hem overal op concerten in Europa te spelen. Na de première noemde een criticus Brahms "de grootste charlatan van negentiende eeuw". Hoe mensen zich kunnen vergissen.
- klarinetsonate nr. 1 in f kleine terts, opus 120/1; 1894, opgedragen aan Richard Mühlfeld; vierdelig, het eerste deel Allegro appassionata, intens melancholisch, derde deel allegretto grazioso, zangerig, vierde deel Vivace, grootste afsluiting. In 1986 georkestreerd door Luciano Berio: opus 120 nr. 1
- klarinetsonate nr. 2 in Es grote terts, opus 120/2; de laatste kamermuziek die Brahms schreef, een groot meesterstuk in het klarinetrepertoire, ook geschreven voor Richard Mühlfeld; jugendstil, alles is sierlijk en rond. Schitterend middendeel in de driedelige sonate: Allegro appasionato. Brahms maakte van beide klarinetsonates ook een veel uitgevoerd arrangement voor altviool en piano.
• 18 andere kamermuziekwerken
- F-A-E Sonata, vierdelig werk voor viool en piano, ontstaan door samenwerking van Robert Schumann, Johannes Brahms, en Schumann's leerling Albert Dietrich, oktober 1853. Het idee was van Robert Schumann en bedoeld als cadeautje voor de violist Joseph Joachim, die als persoonlijk motto had "Frei aber einsam" ("vrij maar alleen") De delen van de compositie zijn alle vier gebaseerd op de noten F-A-E, als een muzikaal cryptogram. Het eerste deel is van Albert Dietrich, de delen 2 en 4 zijn van Robert Schumann en deel 3: Scherzo is van Johannes Brahms.
- pianotrio nr. 1 in B grote terts, opus 8, 1854, voor piano, viool en cello, geïnspireerd door de romantische verhalen van E.T.A Hoffmann, door Brahms grondig herzien in 1889; in de laatste volgroeide versie wordt het doorgaans uitgevoerd. Een ijzersterk en vitaal werk, bijna orkestraal, dat behoort tot zijn mooiste kamermuziekwerken. Het derde deel van de vierdelige sonate is een schitterend Adagio ma non troppo. Op aandringen van zijn Engelse uitgever maakte Mendelssohn een bewerking voor piano, fluit en cello, maar dat wordt zelden uitgevoerd.
- Strijksextet nr. 1 in Bes grote terts, opus 18, 1860, voor twee violen, twee altviolen en 2 celli
- pianokwintet in f kleine terts, opus 34, voor piano en strijkkwartet, 1864, opgedragen aan Hare Koninklijke Hoogheid prinses Anne von Hessen und bei Rhein. Het vierdelige strijkkwintet heeft een mooi uitgesponnen tweede deel Andante, un po Adagio en een smartelijk begin van de finale: Poco sostenuto. Brahms maakte een transcriptie voor twee piano’s: opus 34 bis.
- klarinetkwintet in b kleine terts, opus 115, 1891, voor klarinet en strijkkwartet, geschreven voor en in overleg met de klarinettist Richard Mühlfeld; hèt hoogtepunt van Brahms kamermuziek; enorme drive en zinderende schoonheid.
- pianokwartet nr. 1 in g kleine terts, opus 25, voor piano, viool, altviool en cello, 1861. Het meesterwerk was in het bezit van Clara Schumann, die ook de pianiste was bij de eerste uitvoering in 1861 in Hamburg. Het kwartet is prachtig georkestreerd door Arnold Schönberg; en daarna toegepast in het ballet Brahms–Schoenberg kwartet van George Balanchine; een aangrijpend werkje; deel 4, Rondo alla Zingarese: Presto, is nogal bekend.
- pianokwartet nr. 2 in A grote terts, opus 26, voor piano, viool, altviool en cello, 1861, evenwichtiger en relaxter dan het eerste pianokwartet, één van de mooiste kamermuziekwerken uit de negentiende eeuw.
- trio voor hoorn, viool en piano in Es grote terts, "hoorntrio", opus 40, 1865, prachtige samenklank van viool en hoorn. Een in memoriam voor moeder brahms die in dat jaar was overleden. Verdriet en dankbaarheid klinken beide door. Liefdevolle canons in het derde deel Adagio mesto. Betoverend neerdalende engeltjes in de Finale. Allegro con brio. Brahms maakte ook een versie waarin de hoorn door een cello wordt vervangen, om triospelers tegemoet te komen.
- pianokwartet nr. 3 in c kleine terts, opus 60, voor piano, viool, altviool en cello, 1875.Brahms had er 20 jaar aan gewerkt. "Zet maar een gezicht met een pistool daarop gericht op de voorpagina" schreef hij in 1875 aan de uitgever. Zwaarmoedig werk, daalt diep af in de ziel, maar warm van toon.
- pianotrio nr. 2 in C grote terts , opus 87, 1882, voor piano, viool en cello. Fraai vierdelig trio. Speels derde deel Scherzo: Presto. Optimistisch vierde deel: Finale: Allegro giocoso
- pianotrio nr. 3 in c kleine terts, opus 101,voor piano, viool en cello, zomer 1886.
- klarinettrio in a klein, opus 114, voor piano, klarinet en cello, 1891 geschreven voor de klarinettist Richard Mühlfeld;
- Scherzo in c-klein, WoO posthuum 2, 1853, voor viool en piano Brahms’ bijdrage aan de F.A.E.-sonate, een gezamenlijke compositie van Johannes Brahms, Albert Dietrich en Robert Schumann voor hun vriend, de violist Joseph Joachim. F.A.E staat voor Frei aber Einsam, Joachim’s lijfspreuk. De compositiedelen zijn allemaal gebaseerd op de muzikale noten F, A en E, als een muzikaal cryptogram. Het Scherzo van Brahms, het derde deel, is muzikaal het interessantst en wordt vaak apart uitgevoerd.
• 62 (series) werken voor zangstem(men) en piano (en andere instrumenten), bij elkaar 194 liederen
- Sechs Gesänge, opus 3, 1852
- Sechs Gesänge, opus 6, 1853
nr. 6 Nachtigallen schwingen lustig ihr Gefieder, tekst August Heinrich Hoffmann von Fallersleben, de nachtegalen kwinkeleren boven de bloemenzee in de pianopartij, de zanger vraagt zich droevig haf of er voor hem geen bloempje is.
- Sechs Gesänge, opus 7, 1853
nr. 3. Anklänge, Andante molto
- 8 Lieder und Romanzen, opus 14, voor zangstem en piano, 1858
nr. 2. Von verwundeten Knaben, Andantino, tekst Johann Gottfried Herder (1744–1803)
- 3 Duette, opus 20, voor sopraan, alt en piano, 1860
nr. 3. Die Meere, Andante in e kleine terts, heerlijk romantisch
- 9 Lieder und Gesänge, opus 32, 1864
nr. 1. Wie rafft ich mich auf in der Nacht. Andante, tekst August von Platen (1796–1835)
nr. 2. Nicht mehr zu dir zu gehen, tekst Georg Friedrich Daumer
- Vijftien Romances uit de Liebesgeschichte der schönen Magelone van Ludwig Tieck ("Magelone-Lieder") opus 33, 1861–1869, een verhaal over een ridder en een prinses die verliefd op elkaarworden, maar elkaar kwijt raken.
- Vier Gesänge, opus 43, 1857-1868
nr. 1. Von ewiger Liebe, Mässig - Ziemlich langsam, tekst Josef Wenzig (1807–1876)
nr. 2. Die Mainacht, tekst Ludwig Christoph Heinrich Hölty (1748–1776)
- vier liederen voor zangstem en piano, opus 46
nr. 4. An die Nachtigall
- Vijf liederen, opus 47, 1858-1893
- Zeven liederen, opus 48, 1853-1868
- Vijf liederen, opus 49, 1868
nr. 4 Wiegenlied, "Guten Abend, gute Nacht", ook als speeldoosje voor baby's op de markt gebracht.
- Liebeslieder-Walzer, opus 52, 18 liefdesliederen in Ländler stijl voor voor vocaal kwartet en piano vierhandig, teksten Georg Friedrich Daumer, 1869. In 1874 maakte Brahms een arrangement voor twee piano's zònder zang.
- 8 Lieder und Gesänge, opus 57, 0mstreeks 1871, teksten Georg Friedrich Daumer (1800–1875)
nr. 3. Es träumte mir. Sehr langsam
nr. 4. Ach, wende diesen Blick. Ziemlich langsam
nr. 5. In meiner Nächte Sehnen. Agitato
nr. 8. Unbewegte laue Luft. Langsam
- acht liederen voor zangstem en piano, opus 58, 1871
nr. 5 Schwermut
- Regenlied (Regendtropfen aus den Bäumen), in g kleine terts voor zangstem en piano, 1872, WoO 23, tekst Klaus Groth (1819 – 1889)
- acht liederen voor zangstem en piano, opus 59, 1873, wordt ook wel Regenlied-Zyklus genoemd
nr. 3. Regenlied
nr. 4. Nachklang (Regentropfen aus den Bäumen), tekst Klaus Groth (1819 – 1889)
nr. 8. Dein blaues Auge halt so still
- Ophelia-Lieder, WoO22, 1873, voor zangstem en piano, vijf liederen op teksten die Ophelia zingt in de vijfde scene van het vierde bedrijf in Hamlet van Shakespeare. Brahms bedoelde het als theatermuziek, niet als een liedcyclus
nr. 4. Sie trugen ihn auf der Bahre bloss
- negen liederen voor zangstem en piano ("Lieder und Gesänge"), opus 63
nr. 7 Heimweh I
nr. 8 Heimweh II
nr. 9 Heimweh III
- Neue Liebeslieder, opus 65, 15 liefdesliederen in Ländler stijl voor vocaal kwartet en piano vierhandig, teksten Georg Friedrich Daumer, 1874
- 9 Gesänge, opus 69;
nr. 3 Abschied
- vijf liederen voor zangstem en piano, opus 71, 1877
- vijf liederen voor zangstem en piano, opus 72
nr. 1 Alte Liebe
nr. 2 Sommerfäden
nr. 3 O kühler Wald
nr. 4 Verzagen
- 6 Lieder,opus 85, 1882
nr. 4 Mädchenlied
- zes liederen voor lage zangstem en piano, opus 86, 1877 - 1879
nr. 3 Nachtwandler,
nr. 2 Feldeinsamkeit,
nr. 4 Uber die Heide,
nr. 6 Todessehnen
- 2 Gesänge, opus 91, voor zangstem, altviool en piano, 1885, gecomponeerd voor zijn vrienden Joseph Joachim zijn zijn vrouw Amalie. Prachtige liederen.
nr. 1 Gestillte Sehnsucht, best wel intens verlangen
nr. 2 Geistliches Wiegenlied
- vijf liederen voor zangstem en piano, opus 94
nr. 4 Sapphishe Ode
- Vier Lieder, opus 96, 1884
nr. 3 Es schauen die Blumen
- 6 Lieder, opus 97, 1885, voor zangstem en piano
nr. 1 Nachtigall, Langsam, tekst Christian Reinhold Köstlin (1813–1856)
nr. 3 Entführung, schnell, tekst Willibald Alexis (1798–1871)
- Fünf Lieder, opus 105, 1886, voor mezzosopraan of alt en piano
nr. 1 Wie Melodien zieht es mir. Zart, in A grote terts. Tekst Klaus Groth (1819-1899), één van Brahms allermooiste liederen
nr. 2 Immer leiser wird mein Schlummer, in cis kleine en Des grote terts. Tekst Hermann Lingg (1820-1905). Prachtige lage tonen
- Vier ernste Gesänge, opus 121, cyclus van vier liederen voor bas en piano, tekst: Bijbelwoorden, 1896, opgedragen aan Max Klinger; Vier ernste Gesänge zijn georkestreerd door Detlev Glanert en Günter Raphael.
nr. 3 O tod, wie bitter bist du
- 5 Ophelia Lieder, WoOposth. 22, 1873, uit Shakespeare’s Hamlet, in een Duitse vertaling van Schlegel en Tieck, geschreven voor de actrice Olga Precheisen.
- 49 Duitse volksliederen, WoO 33, voor zangstem en piano
nr. 6. Da unten im Tale
nr. 13. Wach auf, mein Hort, krachtig
• 21 (series) pianowerken
- Scherzo in Es klein, opus 4, 1851, Brahms’ eerste officiële werk
- Piano Sonata nr. 1 in C groot, opus 1, 1853
- Piano Sonata nr. 2 in fis klein, opus 2, 1853, in feite geschreven vóór opus 1.
- Piano Sonata nr. 3 in f kleine terts, opus 5, 1853, opgedragen aan gravin Ida von Hohenthal. Magistrale monumentale vijfdelige sonate waarin Brahms het vijfde-symfonie-van-Beethoven-motief op verschillende manieren verwerkt; Mooi gepassioneerd tweede deel: Andante espressivo - Andante molto. In het eerste deel Allegro maestoso en het laatste deel Finale. Allegro moderato ma rubato rijzen zuilen van akkoorden op.
- Variaties op een thema van Robert Schumann, opus 9, 1854, 176 variaties in fis kleine terts op het thema van Albumblätt I uit de pianocyclus Bunte Blätter, opus 99e van Robert Schumann.
- Vier Balladen, opus 10, 1854, opgedragen aan zijn vriend Julius Otto Grimm. 4 lyrische stukjes; "een jongeman die nadenkt over een onzekere toekomt". Liederen zonder woorden.
ballade 1 in d kleine terts. Andante
ballade 2 in D grote terts. Andante
ballade 3 in b kleine terts. Allegro
ballade 4 in B grote terts. Andante con moto
- Thema met variaties in d kleine terts, opus 18b, 1860, cadeautje voor Clara Schumann. Gebaseerd op het langzame tweede deel Andante uit het strijksextet opus 18.
- Twee series variaties, opus 21,
nr. 1. Elf variaties op een eigen thema in D grote terts, 1857, uitstekend werk, ten onrechte zelden uitgevoerd.
- Variaties op een thema van Robert Schumann, voor piano vierhandig, opus 23, 1861, de engelen zouden het "Geister"- thema Robert Schumann hebben voorgezongen toen hij in een inrichting verbleef. Brahms droeg het op aan Schumanns jonge dochter Julie
- Variaties en Fuga over een Thema van Handel, opus 24, september 1861. Een serie van 25 variaties en een afsluitende fuga, alles gebaseerd op een aria in het derde deel van George Frideric Handel’s klavecimbelsuite nr. 1 in Bes grote terts, HWV 434; opgedragen aan Clara Schumann, de weduwe van Robert Schumann, op haar 42ste verjaardag, 13 september 1861. Brahms' meest volmaakte variatiewerk.
- Sonate voor twee piano's in f kleine terts, opus 34b, bewerking (eerdere vorm) van het pianokwintet opus 34
- Variaties op een thema van Paganini, voor piano solo, opus 35, 1863
- Zestien walsen, opus 39, voor vier handen, opgedragen aan Eduard Hanslick. Johannes Brahms heeft ze ook gearrangeerd voor piano solo, in twee versies: een lastige en een gemakkelijke.
Wals nr. 15 in As grote terts is als “Wiegelied” een eigen leven gaan leiden
- 21 Ungarische Tänze voor vierhandig piano, WoO 1, 1869, in vier boeken uitgegeven, latere transcripties van de eerste tien door Brahms zelf voor piano solo en trancripties van alle dansen (Brahms, Antonín Dvořák, en andere componisten) voor orkest.
+ Hongaarse dans nr. 1 in g kleine terts, door Brahms zelf georkestreerd
+ Hongaarse dans nr. 5 in fis kleine terts, door Martin Schmeling georkestreerd in g klein, de meest populaire dans, gebaseerd op de csárdás "Bártfai emlék" van Béla Kéler, waarvan Brahms ten onrechte dacht dat het een originele Hongaarse melodie was
- Variationen über ein Thema von Joseph Haydn, ook wel Sint Anthony koraalvariaties, of Haydn-variaties voor twee piano's, opus 56b, 1873. Variaties over het „Sint Anthony koraal“, waarvan niet helemaal duidelijk is of de melodie wel echt van Haydn is, of misschien van Pleyel. Brahms componeerde daarna een versie v oor orkest: opus 56a, die het meest wordt uitgevoerd.
- Liebeslieder-Walzer, opus 52a, 18 liefdesliederen in Ländler stijl voor piano vierhandig, 1874, arrangement van de Liebeslieder-Walzer, opus 52 voor vocaal kwartet en piano vierhandig 1869-
- Neue Liebesliederwalzer opus 65a, 15 liefdesliederen in Ländler stijl voor piano vierhandig, 1874, arrangement van dei Neue Liebeslieder, opus 52 voor vocaal kwartet en piano vierhandig, 1873
- 5 Studien, 1852, 1862 en 1877, 5 arrangementen voor piano van andere componisten
- Chaconne, arrangement van de Chaconne uit Vioolpartita nr. 2 in d kleine terts, BWV 1004 van Johann Sebastiaan Bach
- Acht Klavierstücke opus 76, 1878
nr. 1. Capriccio, Un poco agitato, in fis kleine terts
nr. 6. Intermezzo in A grote terts
nr. 7. Intermezzo in a kleine terts
- Rhapsodieën opus 79, 1879 opgedragen aan Elisabeth von Herzogenberg.
nr. 1 in b kleine terts, Agitato. Stormachtig
nr. 2 in g kleine terts. Molto passionato, ma non-troppo allegro, prachtig middendeel
- Zeven Fantasia’s, opus 116, 1892, kleine juweeltjes, virtuositeit en melancholische lyriek
- Drie Intermezzi, opus 117, 1892. "Wiegenliedjes voor mijn smarten".
- Sechs Klavierstücke opus 118, 1893, opgedragen aan Clara Schumann.
2. Intermezzo. Andante teneramente in A grote terts
3. Ballade in g kleine terts. Allegro energico;
4. Intermezzo in f kleine terts. Allegretto un poco agitato. Ook briljant
6. Intermezzo in Es kleine terts. Andante, largo e mesto. Enorm tragisch
- Vier Klavierstücke opus 119, 1893, 4 karakterstukken, zijn laatste composities voor piano solo
IV. Rhapsodie in Es grote terts
• 5 (series) orgelwerken
- Fuga in as kleine terts, WoO 8, 1856
- Preludium en fuga in g kleine terts, WoO 10, 1857
- Elf Koraalvoorspelen, opus 122, 1896, het laatste wat hij componeerde, kort na de dood van Clara Schumann, dat is te horen
3. O Welt, ich muss dich lassen, 1ate versie
8. Es ist ein Ros' entsprungen, in F grote terts, was al eerder gecomponeerd, favoriete Kerstmelodie van Clara.
9. Herzlich tut mich verlangen, 1ate versie
10. Herzlich tut mich verlangen, 2de versie
11. O Welt, ich muss dich lassen, 2de versie, droevig berustend
Aleksandr Porfirjevitsj Borodin (Sint-Petersburg, 12 november 1833 – 27 februari 1887) werd geboren in Sint Petersburg als buitenechtelijke zoon van de Georgische edelman Luka Gedevanishvili en zijn minnares, de Russische, 25 jaar oude Evdokia Konstantinovna Antonova. Geheel volgens de gebruiken van die tijd werd hij bij zijn geboorte ingeschreven als zoon van een ander, van de adellijke bediende, Porfiry Ionovitsj Borodin.
Behalve in piano- en fluitspel bekwaamde hij zich in de geneeskunde en vervolgens in de chemie. Hij begon in 1862 compositielessen te nemen bij Mili Balakirev, toentertijd hoogleraar in de chemie, en trouwde in 1863 met de jonge pianiste Jekaterina Protopopova bij wie hij drie dochters kreeg. Hij leerde zichzelf cello spelen, omdat hij zo van kamermuziek hield
Borodin overleed op 27 februari 1887 tijdens een bal van zijn medische faculteit aan een hartaanval en werd begraven op de Tichvin-begraafplaats van het Alexander Nevski-klooster in Sint-Petersburg. Aleksandr Borodin maakte deel uit van Het Machtige Hoopje, vijf componisten die zich keerden tegen westers academisme en voorstander waren van Russische nationale muziek. Aleksandr Borodin ving thuis arme dakloze vrouwen op en zorgde voor medische hulp voor hen. In 1872 kreeg hij na veel weerstand toestemming een medische opleiding (verloskunde) voor vrouwelijke studenten op te richten.
Aleksandr Borodin componeerde
• 4 opera’s
- Vorst Igor, opera met proloog en 4 bedrijven, libretto V.V. Stasov, 1887, niet afgemaakt, gecompleteerd en gedeeltelijk georkestreerd door Rimsky-Korsakov en Glazunov. Borodins voornaamste werk met de "Polovetzers Dansen", het sluitstuk van de tweede akte Avond in het Polovetzer kamp, die in een tekstloze orkestversie vaak net als de Ouverture als een zelfstandig stuk worden uitgevoerd. Aan het begin van de vierde akte, als de stad en het paleis van Prins Igor Svyatoslavich volledig in puin liggen en zijn vrouw Jaroslavna (sopraan) de boodschap krijgt dat Igor dood is, zingt ze de klaagzang Ach! Placu ja, gorko placu ja (ik huil bittere tranen). Heel droevig. Uiteindelijk blijkt Igor toch te leven en loopt het goed af.
• In de musical
- Kismet, 1953, gebaseerd op het toneelstuk Kismet uit 1911 van Edward Knoblock, gebruikten Robert Wright en George Forrest muziek uit 9 verschillende werken van Alexander Borodin. Tony Award voor beste musical in 1954.
• 4 orkestwerken
- Symfonie nr.1 in E grote terts, 1867
- Symfonie nr.2 in b kleine terts, 1876
- symfonisch gedicht “in de steppen van Centraal-Azië”, 1880, geschreven bij het 25-jarig jubileum van tsaar Aleksander II, opgedragen aan Franz Liszt, die hij vaak had onmoet en mee samen had gewerkt.
- Symfonie nr.3 in a kleine terts, 1887, tweedelig, voltooid door Aleksander Glazoenov.
• 15 kamermuziekwerken
- Strijkkwintet in f kleine terts, 1854
- Sonata in b kleine terts voor cello en piano, 1860, gebaseerd op de fuga uit de vioolsonate nr. 1 in g kleine terts, BWV 1001 van Johann Sebastian Bach. Het werk was lang vergeten, maar in 1982 gereconstrueerd door Mikhail Goldstein.
- Strijksextet in d kleine terts, 1861, alleen twee delen zijn bewaard gebleven
- Pianokwintet in c kleine terts, 1862, voor strijkkwartet en piano-
- Strijkkwartet nr.1 in A grote terts, 1879
- Strijkkwartet nr. 2 in D grote terts, 1881, prachtig fraai levendig werk, parel binnen de Russische kamermuziek. In het derde deel van het vierdelige werk Notturno: Andante speelt de cello een belangrijke rol. Liefdevol opgedragen aan zijn vrouw Jekaterina Protopopova, ze kenden elkaar toen 20 jaar.
• 22 liederen en koorwerken
• 11 pianowerken
Luigi Bassi (Cremona, Italië 1833 – Milaan, 1871) studeerde aan het conservatorium van Milaan van 1846 tot 1853 bij Benedetto Carulli. Hij was eerste klarinettist van de Scala in Milaan.
Luigi Bassi componeerde
• 15 operafantasieën voor klarinet
- Fantaisie brillante op thema’s van 'Rigoletto' van Giuseppe Verdi
• 12 (series) andere werken voor klarinet
• 1 aria voor sopraan
• studiewerken voor solfège
Albert Heinrich Zabel (Berlijn, Duitsland, 22 februari 1834 – Sint Petersburg, 16 februari 1910) kon met een toelage van Giacomo Meyerbeer in Berlijn aan het Koninklijk Instituut voor Kerkmuziek studeren. Hij studeerde er orgel, muziekleer en harp bij Ludwig Grimm. Na concerttournees met het walsorkest van Josef Gung’l door Europa, Rusland en de Verenigde Staten was hij van 1848 tot 1851 soloharpist aan de Opera in Berlijn. In 1855 werd hij harpsolist bij het Keizerlijk Ballet in Sint Petersburg. Na de oprichting van het conservatorium in Sint Petersburg in 1862 werd hij er harpdocent. Hij schreef een pamflet over het harpgebruik in orkesten.
Albert Heinrich Zabel componeerde
• 1 harpconcert
• 40 werken voor harpsolo
- La source (de bron), opus 23, 1897, door de golvende arpeggio’s hoor je het water bruisen en borrelen
• 1 methode voor harpspel
Julius Reubke (Hausneindorf, Duitsland, 23 maart 1834 - Pillnitz, 3 juni 1858) was de oudste zoon van orgel- en pianobouwer Adolf Reubke (1805-1875). Julius Reubke kreeg les van Hermann Bönicke (1821-1879) in Quedlinburg, en daarna aan het conservatorium Berlijn piano van Theodor Kullak en compositie van in Adolf Bernhard Marx.
In 1855 heeft Julius Reubke op aanbeveling van Hans von Bülow nog lessen piano en compositie gehad van Franz Liszt. Hij mocht ook in het huis van Franz Liszt in Altenburg wonen. Daar heeft hij zijn composities geschreven. Hij overleed in een kuuroord in Pilnitz aan een verergerende tuberculose, maar 24 jaar oud. Franz Liszt schreef nog een sympathieke brief aan zijn vader.
Van zijn vijf broers nam Emil (1836-1884) het bedrijf van zijn vader over; zijn broer Otto (1842-1913), ook pianist, organist en componist werd vanaf 1892 directeur van de Universiteit van Halle. Hij had ook twee zusters, Meta en Alma.
Julius Reubke componeerde
• 3 pianowerken
- pianosonata in Bes kleine terts
• 2 orgelwerken
- sonate „Der 94. Psalm“, in c kleine terts, gebaseerd op de tekst van psalm 94, 1857, opgedragen aan professor Carl Riedel, een groot symfonisch gedicht, hoort bij het standaardrepertoire van concertorganisten. Een hoogtepunt uit het Romantische orgelrepertoire.
Albert Ernst Anton Becker (Quedlinburg 13 juni 1834 – Berlijn, 10 januari 1899) studeerde in Quedlinburg bij Hermann Bönicke en daarna van 1853 tot 1856 bij Siegfried Dehn im Berlijn compositie. In 1854 kwam hij bij de Zangersacademie in Berlijn.
Hij was docent compositie aan de kunstacademie Berlijn. Zijn beroemdste leerling was Jean Sibelius. In 1889 kreeg Albert Becker de leiding van het Koninklijke Domkoor, in 1892 werd hij werkzaam bij de Pruisische Koninklijke Kunstacademie.
Hij is de grootvader van komponist Günter Raphael.
Albert Becker componeerde
• 3 symfoniën
• andere orkestwerken
• missen
mis in Bes kleine terts, zijn beste werk
• oratoria
• cantates
• kamermuziekwerken
- pianokwartet in d kleine terts, opus 19
- pianosonata in f kleine terts, opus 40
- pianokwintet in Es, opus 49
• liederen
• orgelwerken
- Präludium und Fuge in a kleine terts, opus 21
• koorwerken
Petrus Leonardus Leopoldus (Peter) Benoit (Harelbeke, Vlaanderen, België 17 augustus 1834 - Antwerpen, 8 maart 1901) was de zoon van Petrus Benoit senior, sluiswachter, maar daarnaast een veelzijdige, handige muzikant. Peter kreeg zijn eerste muzieklessen van zijn vader en studeerde daarna piano en orgel bij Pieter Carlier, koster en organist in Desselgem. Vanaf 1851 studeerde Peter Benoit aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel piano, harmonieleer, contrapunt en compositie bij directeur François-Joseph Fétis en vanaf 1854 orkestratie en orkestdirectie bij Karel Lodewijk Hanssens, directeur van de Muntschouwburg. Peter Benoit kreeg een Prix de Rome voor zijn cantate Le Meurtre d'Abel. Van 1858 tot 1862 reisde Peter Benoit door Duitsland, gaf daar concerten en schreef ondertussen een boek over de Vlaamse muziek en haar toekomst.
In 1862 ging hij in Parijs wonen en werd daar dirigent van het Théâtre des Bouffes Parisiens, waar Jacques Offenbach de leiding van had. In 1863 nam hij daar weer ontslag en vestigde hij zich te Brussel (Sint-Joost-ten-Node). In 1867 werd hij directeur van de Vlaamse muziekschool, later het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium in Antwerpen. In 1890 stichtte hij het Nederlands Lyrisch Toneel dat in 1893 overging in de Vlaamse Opera. Peter Benoit heeft een opvallend praalgraf op de Antwerpse begraafplaats Schoonselhof.
De muziekacademie in zijn geboortestad Harelbeke werd naar hem genoemd. In Harelbeke is ook een Peter Benoitmuseum Bovendien werd er een bier en vier straatnamen in Vlaamse steen naar Peter Benoit vernoemd.
Lodewijk Mortelmans en Jan Blockx, zijn opvolger als directeur van het conservatorium, waren leerlingen van Peter Benoit.
Peter Benoit heeft zich altijd sterk gemaakt voor een goede samenwerking met Nederland, en een vernederlandsing van het Vlaamse muziekonderwijs.
Peter Benoit componeerde in elk geval
• 9 opera’s
- De Elzenkoning, opera in 1 akte, lbretto E. Castin, 1859, de ouverture wordt nogal eens uitgevoerd.
• 4 muziektheaterwerken
• 6 oratoria
- De Oorlog, 1873, de tekst is een gedicht van Jan Van Beers, voor drie gemengde koren, kinderkoor, solisten en orkest, het magnum opus van de componist
• 5 orkestwerken
- Symfonisch gedicht voor fluit en orkest, 1856, een concerto meer
• 5 werken voor harmonieorkest
• 4 missen
- Mis voor tenor, koor en orkest, "Hoogmis", 1860. Golvende melodieën, ronkende harmonieën en machtige koorpassages.
• 1 requiem, 1863, de Brahms van de lage landen, met alles wat een Romantische dodenmis moet hebben, meesterwerk uit de Vlaamse muziek.
• 6 cantates
- Noël (Quadrilogie réligieuse n°1), ook wel Kerstmis, voor gemengd dubbelkoor en orkest, 1858
• 32 motetten
• 6 andere (series) religieuze werken
• 5 (series) kamermuziekwerken
• 7 koorwerken a cappella
• 4 (series) werken voor zangstem(men) en instrument(en)
- De liefde in het leven, 1870, liedcyclus van 15 liederen, teksten Emmanuel Hiel (1834 - 1899)
4. Heeft een roosje milde geuren
- Mijn moederspraak, 1889, zijn beroemdste lied
• talloze pianowerken
- Fantasie nr. 3, opus 18, 1860
- 3 mélodies sans paroles, opus 2, 1858
II. Barcarole, wiegend
Amilcare Ponchielli (Paderno bij Cremona, Italië, 31 augustus 1834 – Milaan, 16 januari 1886) werd op negenjarige leeftijd al toegelaten aan het Conservatorio "Giuseppe Verdi" in Milaan, en schreef zijn eerste symfonie toen hij tien was. In 1854 studeerde Amilcare Ponchielli met succes af en werd hij aansluitend organist aan de St. Hilarius-kerk in Cremona en Maestro sostituto (tweede kapelmeester) aan het Teatro della Concordia.
Van 1861 tot 1874 was Amilcare Ponchielli dirigent van de Banda della Guardia Nazionale in Piacenza. Hij had daar de opdracht maandelijks twee eigen composities voor het harmonieorkest te schrijven. Dat deed hij gewetensvol en muzikaal.
Later werd hij domkapelmeester in Bergamo. Hij trouwde op 26 juni 1874 met Teresa Brambilla, zangeres van de hoofdrol van Lucia in zijn opera “I Promessi Sposi” in het Teatro Del Verme in Milaan.
In 1880 werd Amilcare Ponchielli tot compositiedocent aan het conservatorium van Milaan benoemd. Tot zijn leerlingen behoorden Giacomo Puccini en Pietro Mascagni. Amilcare Ponchielli overleed aan een longontsteking en werd bijgezet op de Monumentale Begraafplaats in Milaan.
Amilcare Ponchielli componeerde
• 10 opera’s
- La Gioconda, opera in 4 bedrijven, 1876, libretto Arrigo Boito, gebaseerd op het toneelstuk “Angelo, tyran de Padoue” (1835) van Victor Hugo. Een meeslepende mix van onmogelijke liefde, jaloezie, schijndood, moord en zelfmoord. Loodzware titelrol voor zangeres Gioconda (sopraan). In het derde bedrijf weet ze haar rivaal Laura van zelfmoord te redden. Aria vol passie "Suicidio". Belangrijk rollen zijn weggelegd voor bariton Barnaba, spion van de inquisitie en tenor Enzo Grimaldo, een Genuese prins die zich voordoet als een Dalmatische zeeman. In het tweede bedrijf zingt Enzo de aria Cielo e mar
De opera had groot en blijvend succes. De allegorische balletscène uit de 4e akte, de "Dans der uren", kreeg wensconcert-populariteit en wordt vaak apart uitgevoerd. De Dans-der-uren-muziek werd gebruikt in de Walt Disneyfilm “Fantasia” (1940) en verscheidene andere populaire produkties.
• 4 balletten
- Le due gemelle, 1873
• 10 orkestwerken
- Il Convegno (De ontmoeting), Divertimento voor twee klarinetten en orkest opus.76, PP.141, 1857, kostelijk en hoogst viruoos,voor allerlei andere bezettingen gearrangeerd
• 200 werken voor harmonieorkest
- Concerto per Flicornobasso(euphonium), 1872,
- 15 variaties over het Napolitaanse lied "Carnevale di Venezia",
• 13 werken voor solist(en), (koor) en orkest
• 4 werken voor koor en piano
• 8 kamermuziekwerken
• 25 werken voor zangstem(men) en piano
• 12 (series) pianowerken voor twee of vier handen
Tekla Bądarzewska-Baranowska (Warschau, 1834 – 29 september 1861) was een amateur, zonder speciaal muzikaal onderricht. Ze trouwde met Jan Baranowski. In de negen jaar van hun huwelijk kregen ze vijf kinderen. Tekla Bądarzewska stierf op 27-jarige leeftijd. Haar graf op de Powązki begraafplaats heeft een standbeeld van een jonge vrouw met een rol bladmuziek met de titel La prière d'une vierge. Een van haar dochters: Bronisława, werkte in het Warschaus’ Muziekinstituut in 1875. Een krater op Venus is naar haar vernoemd.
Tekla Bądarzewska schreef
• 35 pianowerkjes
- Modlitwa dziewicy opus. 4 ("Gebed van een meisje"). Bob Wills arrangeerde het in de Western swing stijl en schreef er een tekst bij. Hij nam het op als "Maiden's Prayer", het werd een standard. Anton Tsjechov laat in zijn toneelstuk Drie Zusters in het vierde bedrijf Het gebed van een maagd klinken. In de opera Rise and Fall of the City of Mahagonny, 1930 van Kurt Weill en Bertolt Brecht, is scene 9 in het eerste bedrijf er (satirische) op gebaseerd